eKrawiectwo.net

Ulfhildr napisał w dniu 2015-08-23 17:04:50:

Cześć!
Na wstępie dzięki za wszelkie porady i słowa otuchy.
Rozwiązała się kwestia podnośnika stopki. Całkiem przypadkiem. W piątek pod wieczór dojechał do mnie TŻ. Koniecznie chciał rzucić okiem na mój nowy nabytek. Wyszłam na chwilę z pokoju, zostawiając go sam na sam z Amelią. Nagle usłyszałam dość głośne ''łup'' i jęk ''chyba coś zepsułem''. Okazało się, że wzięłam pokrętełko od regulacji nacisku stopki za regulator naprężenia nici i kręciłam nim w nadziei, że supełki na spodzie tkaniny przestaną się robić. I ustawiłam je na zero (tak, kolor włosów zobowiązuje). Ja pokręciłam w jedną stronę, on w przeciwną i po problemie.
Dopiero dziś miałam sposobność by znowu usiąść przy maszynie, przy okazji odczekiwania między nałożeniem drugiej warstwy farby. Spełniło się moje marzenie o oddzielnym pomieszczeniu na pracownię, w której będę mogła w spokoju ćwiczyć i doskonalić moje umiejętności. Zaczynam już rozróżniać te wszystkie pokrętełka na górze i widzieć, co robię źle. Górną nić miałam nawleczoną dobrze od samego początku, tylko końcówkę od dolnej wkładałam na przekór instrukcji w zły otworek w bębenku, bo na schemacie w instrukcji jest to pokazane w troszkę nieczytelny sposób. Na szczęście po obejrzeniu pierwszego z brzegu filmiku o tej tematyce sprostowałam ten błąd. Nauczyłam się też, żeby nie dać górnej nici dostać się w miejsce dolnej, bo potem wszystko się plącze i robią się te supełki. Wyrobiłam sobie już dobry nawyk rozdzielania ich w razie potrzeby przed opuszczeniem stopki i rozpoczęciem próby szycia. Poza tym przekonałam się, że niepotrzebnie mocowałam się z przekładaniem nici dolnej przez ten otworek w płytce, bo wystarczy przecież przeszyć kawałek materiału i ona sama automatycznie wychodzi na powierzchnię. Po tych wszystkich poprawkach i regulacjach maszyna szyje mi jak marzenie, supełki zupełnie zniknęły. Wypróbowałam już z połowę ściegów na zasadzie ''dla żartów'', bo niektóre wyglądają całkiem kosmicznie i nietypowo. Eksperymentuję też z długością i szerokością ściegu. Krótko mówiąc, wyciskam z tej maszyny ile mogę. I nie chodzi mi tu o dociskanie pedała do oporu. No i przerzuciłam się z tego cienkiego lnu z domieszką na dość sztywną średniej grubości wełnę, która została mi z szycia sukni. Nie gniecie się i daje się ładnie ''prowadzić'' maszynie. A jeśli już len, to kawałek złożony na pół. Mam wrażenie, że igła lepiej znosi taki, bo jak pisałam byłam zmuszona wymienić ją na tę z zapasów dołączonych do maszyny i która zapewne jest dostosowana do takiej grubości. Tak na marginesie: jakiej firmy igły polecacie? Bo jak sobie jeszcze tak poeksperymentuję, to może się okazać, że maszyna sprawna ale z ''szycia'' i tak nici, bo zostałam bez nich ;P
Mój chłopak zachwycony moimi postępami stwierdził, że taka maszyna to za****sta sprawa i każdy powinien mieć mieć ją w domu. Podpisuję się pod tym wszystkimi możliwymi kończynami. I jak już się podszkolę, postaram się przekazać tę wiedzę jemu, bo jest bardzo entuzjastycznie nastawiony i chętny do nauki.
Jak widać po moim przykładzie, dla każdego jest nadzieja. Trzeba tylko duuuuużych pokładów cierpliwości i odrobiny chęci lub osoby obok, która załagodzi sytuację i dopomoże od czasu do czasu. Ja akurat jestem strasznym zapaleńcem, bo kiedy (była już niestety) drużynowa koleżanka powiedziała mi, że mam sama szyć sobie stroje zrobiłam w myślach wielkie oczy i pomyślałam, że z byka spadła. Ale że staram się zachować takt, zostawiłam to dla siebie. Zaproponowała żebym na początek zaczęła od powłoczki na jaśka. Nie. 2 dni później podesłałam jej zdjęcie w gotowej sukni wg wykroju, który mi podała. Nie była może idealna, bo uszyta z bawełnianego prześcieradła, co w naszym środowisku uchodzi za niekoszerne ale za to ufarbowana naturalnie (bardzo cenione i pochwalane) sokiem z trawy (nie wiedziałam wtedy jeszcze,że farbuje się tkaninę gotując ją w wywarze roślinnym o wybranym kolorze, najpierw więc tarłam trawą z całej siły, a jak już pościerałam sobie naskórek z wierzchu palców i mi się znudziło, wzięłam starą sokowirówkę, wycisnęłam duuuużo soku z łąkowych roślinek i wcierałam go w ''suknię'' gąbką). Teraz się z tego śmieję i wracam do tego wydarzenia ze sporym sentymentem. Dodaje mi ono też nadziei, że będzie dobrze, a z czasem nawet coraz lepiej
A z tym odkrywaniem koła na nowo to też racja, pamiętam jak zabierałam się za krojenie swojego pierwszego płaszcza, z założenia z półkola. Wyobraźcie sobie mocno początkującą szwaczkę z 3 mb całkiem nietaniej włoskiej wełny podobno 100%, bez techniki i odpowiedniej wiedzy. Tak się trzęsłam nie chcąc przedobrzyć, że zamiast półkola wyszło mi pokraczne półjajko z za głębokim wcięciem, które pierwotnie miało okalać samą szyję. Na pierwszym zlocie okazał się jednak być za cienki i ostatecznie wykroiłam z niego kaftan, który następnie nieumiejętnie sfastrygowałam (zanim poznałam szwy historyczne byłam przekonana, że to jedyna słuszna technika szycia). Teraz doczekał się przerobienia i doprowadzenia do ostatecznej doskonałej formy.
Kończę ten post w tym miejscu, bo chłopak się ze mnie śmieje, że streszczam całe swoje życie Przepraszam za swój słowotok (chciałam być dziennikarką, a zostałam początkującą krawcową)i offtop, bo mieliśmy rozmawiać o Łucznikach. Mam też nadzieję, że miło się czytało.
Życzymy miłej reszty dnia